فیلم بهارات

تاریخ ارسال : 1400/10/11

سلمان خان، ستاره/تهیه کننده بالیوود، مردی به نام هند (به معنای واقعی کلمه) در «بهارات» است، یک درام جالب درباره تلاش شخصیت عنوان برای حمایت و انجام درست توسط خانواده اش در هند پس از پارتیشن.

سلمان خان، ستاره/تهیه کننده بالیوود، مردی به نام هند (به معنای واقعی کلمه) در «بهارات» است، یک درام جالب درباره تلاش شخصیت عنوان برای حمایت و انجام درست توسط خانواده اش در هند پس از پارتیشن. خان نقش بهارات را بازی می‌کند، مردی گنگ و تقریباً غیرقابل کتک زدن که در 15 اوت 1947، روزی که هند استقلال خود را از انگلیس به دست آورد و از پاکستان امروزی جدا شد، از پدر و خواهر کوچکترش جدا شد. بهارات اساساً پل بونیان، کاپیتان آمریکا، و فارست گامپ هستند که همگی به شکل یک سرخپوست درآمده اند. او زندگی های زیادی را گذرانده است - به عنوان یک موتورسوار جسور، یک مکانیک نیروی دریایی، و یک گربه وحشی حفاری نفت - و هر یک از آنها جذاب ترین جنبه های عضلانی خیرخواه خان را به نمایش می گذارد، که بسیار در تایپ کردن بازی می کند.

بهارات واقعا کاریزماتیک است: او با رقصیدن مانند آمیتاب باچان فوق ستاره دزدان دریایی را تحت سلطه خود در می آورد، عشق زندگی خود (کاترینا کایف) را با خواندن شعر برانگیخته می کند، و به طور کلی با ارائه احساسات پرشور، شرایط کار/زندگی بهتری را برای خود و همسالانش به دست می آورد. سخنرانی در مورد عظمت هند یکی از اصلی‌ترین لذت‌های تماشای «بهارات» دیدن سلمان خان در جذابیت‌های قابل‌توجهش است، در حالی که او و کایف - که اغلب از خان پیشی می‌گیرد، همانطور که قبلاً در فیلم مهیج جاسوسی «تایگر زیندا های» در سال 2017 این کار را انجام می‌داد - کاملاً تحمل می‌کنند. نیروی اعتقاد، در چند لحظه کلیدی در تاریخ ملت سازی هند. خان همیشه آنقدر قوی نیست که بتواند چندین لحظه عاطفی بزرگ و دلپذیر را بگذراند (یعنی: هر زمان که مجبور است کارهای بیشتری انجام دهد، فقط پسرانه دود کند). اما او و همبازی هایش گاهی آنقدر جذاب هستند که «بهارات» مضحک را باورپذیر جلوه می دهند.

و پسر، «بهارات» باورنکردنی است: شخصیت خان، که اکنون میانسال است، اعضای خانواده گسترده‌اش را با داستان‌های وحشیانه (اما به اندازه کافی واقعی!) از فروتنی حیرت‌انگیز در برابر تغییر ارزش‌ها خوشایند می‌سازد. در زمان خود، بهارات به یاد می آورد که هر چیزی را که می خواست می آمد، می دید و فتح می کرد. او ابتدا به عنوان یک راننده بدلکاری به سبک ایول نایول تسلط پیدا می کند و بعد از آن دست از کار می کشد، اما تنها زمانی که متوجه می شود یک کنسرت هیجان انگیز و یک شریک جذاب (دیشا پاتانی) به اندازه نمونه ای که او برای جوانان تأثیرپذیر هند ارائه می کند مهم نیست. بعدی: بهارات به «جایی در خاورمیانه» سفر می‌کند و سپس از آن فرار می‌کند تا ثروت خود را به دست آورد، اما تنها پس از آن که عاشق پیش‌بانه‌ی جسور کومود راینا (کایف) می‌شود و تعدادی از همکاران ناتوان را از یک حادثه مرگبار معدن نجات می‌دهد. سپس او به عنوان مکانیک کشتی به مالتا سفر می کند (با وجود اینکه هیچ مهارت مکانیکی ندارد)، اما پس از اینکه دزدان دریایی فوق الذکر را رام کرد و به دوست و همراه همیشگی خود برومنتیک ویلایتی (سانیل گروور) کمک می کند تا با زن رویاهایش عاشقانه شود، این موقعیت را ترک می کند. هر قسمت از زندگی بهارات فقط برای تأیید طبیعت مهربان و وفاداری بی مرگ او است. مهم نیست که یک مشکل مشخص چقدر غیرقابل حل به نظر می رسد - فقط او می تواند آن را حل کند.

شانه های پهن و عضلانی خان اغلب قادر به حمل چنین بار گسترده ای هستند. زمانی که بهارات اساساً با استقامت تکان‌دهنده‌ی باسن، پوزه‌های پهن و نگاه خیره‌کننده‌ی خان تعریف می‌شود، قانع‌کننده‌تر است. او یک کت و شلوار سفید و خیره کننده را خوب جلوه می دهد. جهنم، خان سبیل مدادی به سبک جان واترز را خوب جلوه می دهد. خان تنها وقتی که مجبور است گریه کند، التماس کند، یا احساسات پیچیده دیگری از خود نشان دهد، واقعاً متقاعدکننده نیست، همانطور که در صحنه ای مهم که یکی از بستگان گمشده بهارات را درگیر می کند.

اما در بیشتر موارد، خان در نقش بهارات خوش‌شانس عالی است: او به اندازه کافی سبک است، همانطور که در رقص‌های رقص می‌بینیم که او فرماندهی گردانی از رقصندگان پشتیبان را بر عهده دارد که او را با وظیفه‌شناسی بر روی شانه‌های خود بلند می‌کنند. این مرد به اندازه مرد ماچو رندی ساویج در دوران اوج خود حجیم است و به آن افتخار می کند، اما همکارانش معمولاً می دانند چگونه بهترین های او را به نمایش بگذارند. فقط صحنه‌های کافی وجود ندارد که خان بتواند در آن تظاهر کند، زیرا علی عباس ظفر، کارگردان «بهارات» و وارون وی. شارما، نویسنده همکار، ناگزیر زمان زیادی را صرف بازگرداندن عشق قهرمان خوشبخت خود به مادر هند می‌کنند. هنوز: چندین صحنه وجود دارد که خان به بینندگان یادآوری می کند که نه تنها در پوست خودش خیلی راحت است، بلکه می داند چگونه برای دوربین خوب به نظر برسد. گاهی اوقات، این بیش از اندازه کافی است.

بعد دوباره، من اغلب فکر می کردم که چرا به کایف زمان بیشتری برای نمایش داده نمی شود. او تقریباً تمام صحنه‌هایی را که در آن حضور دارد، با چند چشمک متحیرانه و لبخندهای آگاهانه می‌دزدد، مانند یک شماره موزیکال مقاومت ناپذیر که در آن راینا بهارات را متقاعد می‌کند تا با مادرش در مورد احتمال بودن یک زوج «زنده» (یعنی مجرد) صحبت کند. اجرای شاد و فرمانبردار کایف، رقص شوخی ریتا هیورث را در "گیلدا" به ذهن متبادر می کند، به خصوص زمانی که آهنگ کایف به گروه کر خود باز می گردد: "عزیزم، بیا اینجا." هر کاری که خان می تواند انجام دهد، کایف می تواند بهتر انجام دهد، مانند زمانی که راینا با بهارات معاشقه می کند در حالی که وانمود می کند که یک غذاخوری سبیلی است: "شیرینی ها آماده هستند و من هم هستم." قهرمانی که خان می‌تواند انجام دهد به اندازه کافی خوب است، اما فکر نمی‌کنم تنها باشم که آرزو می‌کنم بازی‌های سبک‌دل، اما فرمان‌دهنده کایف از آن‌جا سرچشمه می‌گیرد.

ترمیناتور: سرنوشت تاریک

تاریخ ارسال : 1400/10/07

در فرانچایزی که تماماً در مورد سفر به گذشته و درهم‌کوبی جدول زمانی برای جلوگیری از وقوع تراژدی‌های آینده است، کاملاً منطقی است که آخرین فیلم ترمیناتور درگیر تاریخ تجدیدنظر طلبانه‌ای باشد.

در فرانچایزی که تماماً در مورد سفر به گذشته و درهم‌کوبی جدول زمانی برای جلوگیری از وقوع تراژدی‌های آینده است، کاملاً منطقی است که آخرین فیلم ترمیناتور درگیر تاریخ تجدیدنظر طلبانه‌ای باشد.

«ترمیناتور: سرنوشت تاریک» در جهانی وجود دارد (و در یک جهان ... به عاریت از راوی برجسته تریلر فقید دان لافونتین) که در آن سه فیلم قبلی این مجموعه هرگز وجود نداشتند. کارگردان تیم میلر، که بر اساس فیلمنامه ای از دیوید اس. گویر و جاستین رودز و بیلی ری کار می کند، به جایی می پردازد که «نابودگر 2: روز قضاوت» تغییر دهنده بازی با تکنولوژی بالا در سال 1991 متوقف شد. گویی هرگز مجبور نبودیم دست به کار شویم. از طریق «ترمیناتور 3: ظهور ماشین‌ها» (2003)، «رستگاری نابودگر» (2009) و «ترمیناتور جنیسیس» (2015). (فقط اگر بتوانیم آن زمان را نیز برگردانیم.)

این یک ایده الهام گرفته شده است که از نبوغ و همچنین غرایز خالص بقا به وجود آمده است. این یک فرانچایز اکشن با ابعاد اساطیری بود که به طور پیوسته در حال مرگ بود. همین کافی است که شما را وادار کند ای کاش فیلمسازان این رویکرد را برای چیزی فراتر از اکشن بی امان و سرویس هواداران خالی بررسی می کردند. «سرنوشت تاریک» تصاویر، جلوه‌های بصری و حتی دیالوگ‌های فیلم‌های قبلی را بازیافت می‌کند، از جمله خطوطی که بارها در بسیاری از زمینه‌های فرهنگ پاپ دیگر بیان شده‌اند که اکنون ناله‌هایی را در محدوده یک محیط واقعی «ترمیناتور» برانگیخته‌اند. مطمئناً، دیدن بازگشت لیندا همیلتون، در نقش تعیین‌کننده حرفه‌اش به عنوان سارا کانر، بسیار خوب است. اما اکنون او کسی است که می‌تواند بگوید «من برمی‌گردم» (خنده‌دار است!) و همچنین برخی جملات دردناک دیگر مانند: «من ترمیناتورها را شکار می‌کنم. و من می نوشم تا زمانی که سیاهی کنم.

همیلتون لایق بهتری است. زنان قوی دیگری که سه جنگجوی فیلم را تشکیل می‌دهند، برای محافظت از یکدیگر و از کل بشریت در برابر نابودی تکنولوژیک می‌جنگند. از نو.

این بار، در روزگار کنونی که ماشین‌ها (هنوز) تسلط پیدا نکرده‌اند، زنی در یک گوی آبی درخشان از آسمان به زمین می‌افتد، برهنه اما در غیر این صورت آماده برای مأموریت خود. نام او گریس است (یک مکنزی دیویس مهیب)، او یک سرباز انسانی «افزایش یافته» از آینده است و به مکزیکوسیتی آمده است تا از کشته شدن یک زن جوان به ظاهر معمولی جلوگیری کند. دنی راموس (ناتالیا ریس) یک کارگر خوش‌حال کارخانه خودروسازی است که زندگی روزمره‌اش زیر و رو می‌شود - گاهی اوقات به معنای واقعی کلمه - وقتی یک ماشین مرگ غیرقابل توقف به دنبال او می‌آید.

او Rev-9 (یک گابریل لونا کاملاً رواقی) است، آخرین مدل ترمیناتور، با تمام مهارت‌های جنگی وحشیانه و توانایی‌های تغییر شکل T-1000 و سپس برخی. او می‌تواند یک تفنگ ساچمه‌ای را به سمت سر بردارد و در عرض چند ثانیه به کمال برسد. او فقط با یک تکان دادن مچ دست‌هایش را به نیزه، پتک، تفنگ و هر سلاحی که نیاز دارد تبدیل می‌کند. او می‌تواند در یک انفجار محو شود، اندام‌هایش به این طرف و آن طرف پراکنده شوند، فقط به گودال‌های سیاه و سیاهی تبدیل می‌شوند که روی زمین می‌چرخند تا یک بار دیگر شکل او را بازسازی کنند. (او مانند The Blob است، فقط فوق شر است.) او حتی یک اسکلت دارد که از بیرونش جدا می شود، بنابراین می تواند یک هلیکوپتر را در آسمان پرواز کند و همزمان با انسان های ضعیف روی زمین بجنگد.

همه ایده‌های جالب و پیشرفت‌های هیجان‌انگیز در جادوی دیجیتالی که تقریباً سه دهه پیش ما را خیره کرده بود. جلوه‌های بصری همیشه قوی‌ترین بخش «سرنوشت تاریک» هستند. اما آنها در خدمت یک فیلم پرفروش هستند که در شدت یک نت خود بی امان است. میلر، که با اولین فیلم «ددپول» به تعادل بسیار خوشایندتر از اکشن و کمدی دست یافت، در اینجا با یک سرعت دیوانه‌وار به مدت دو ساعت کار می‌کند و خسته‌کننده است. اولین صحنه مبارزه بزرگ بین گریس و Rev-9 مملو از رقص های مبتکرانه و آکروباتیک است و میلر و جولیان کلارک ویرایشگر نامزد اسکار عاقلانه اجازه دادند بخش های بزرگی از رقص اجرا شود. اما در نهایت، این واقعیت که Rev-9 بارها و بارها بدون کوچکترین ضعف یا آسیب‌پذیری به راه می‌افتد، تکراری و خسته‌کننده می‌شود.

حتی زمانی که سارا کانر در میان یک تعقیب و گریز طولانی و شدید با ماشین ظاهر می‌شود تا وسایل را منفجر کند و سپس بدون نگاه کردن به آن‌ها دور می‌شود، با وجود زرادخانه‌ای در کامیونش و جدا شده‌اش، احساس اضطراب را بیشتر می‌کند. ، آن رفتار را انجام داده است. همیلتون مثل همیشه خشن به نظر می رسد، اما او در حال توضیح دادن چیزها برای همگروه های زن خود از طریق گفتگوهای تشریحی بیهوده است که هم آزاردهنده و هم توهین آمیز است. سارا زمانی دنی بود - او سردرگمی زن جوان را در مورد احساس اهمیت ناگهانی او و همچنین پارانویایی که به هر حرکت گروه دامن می‌زند را درک می‌کند.

سپس درست زمانی که به نظر می رسد که نه یک نفر بلکه گروهی از زنان قوی در مرکز یک عکس اکشن افراطی (و به شدت خشونت آمیز) - بخشی از یک فرنچایز غول پیکر در مورد جلوگیری از آخرالزمان - بسیار شاداب به نظر می رسد، آرنولد شوارتزنگر می آید تا روز را نجات دهد. زیرا از نظر تئوری نمی‌توانید فرنچایز را بدون Terminator اصلی راه‌اندازی مجدد کنید. گفت بالاخره برمی گردد. اما در حالی که کشف اینکه او کجا بوده و چه چیزی بسیار سرگرم کننده است در تمام این مدت، شوخی‌های او با سارا کانر خیلی بد نیست.

روزی روزگاری در هالیوود

تاریخ ارسال : 1400/10/07

قسمت اعظم «روزی روزگاری» در آخر هفته فوریه 1969 اتفاق می‌افتد و ما را با دو بازیگر اصلی آن یعنی ریک دالتون (لئوناردو دی کاپریو) بازیگر تلویزیونی و بدلکار قدیمی و BFF کلیف بوث (برد پیت) آشنا می‌کند.

عنوان نهمین فیلم کوئنتین تارانتینو با عنوان «روزی روزگاری در هالیوود» برای یادآوری شاهکار سرجیو لئونه «روزی روزگاری در غرب» است. این اشاره ای به تأثیر ژانر وسترن بر آخرین اثر تارانتینو - هم از نظر ساختاری و هم در داستان واقعی - و نحوه بازی فیلم های مربوط به غرب قدیمی با تاریخ واقعی است. همانطور که وسترن غالباً از افراد و مکان‌های واقعی به عنوان الگو برای گفتن داستان‌های تخیلی استفاده می‌کند، تارانتینو نیز قصیده‌ای مرثیه‌ای از زمانی ساخته که فقط از طریق کتاب و فیلم تجربه کرده است. تارانتینو یک بار گفت: "وقتی مردم از من می پرسند که آیا به مدرسه فیلم رفته ام، به آنها می گویم "نه، من به فیلم رفتم." در هالیوود، فیلمی که فقط او می توانست ابداع کند. و با این حال این فیلمی نیست که طرفداران هاردکور «داستان عامه پسند» و «حرامزاده‌های بی‌شکوه» انتظارش را داشته باشند. گاهی اوقات غم انگیز است، به نظر می رسد تلاش برای گرفتن چیزی دور از دسترس می تواند در هم تنیده شود.

قسمت اعظم «روزی روزگاری» در آخر هفته فوریه 1969 اتفاق می‌افتد و ما را با دو بازیگر اصلی آن یعنی ریک دالتون (لئوناردو دی کاپریو) بازیگر تلویزیونی و بدلکار قدیمی و BFF کلیف بوث (برد پیت) آشنا می‌کند. ریک ستاره یک سریال وسترن پرطرفدار به نام «قانون فضل» بود، اما او در تلاش است تا سرنوشت بعدی را بیابد، به خوبی می‌داند که روزهای قهرمانی‌اش با دور شدن از هالیوود به پایان می‌رسد – و او توسط یک بازیگر بزرگ با بازی آل پاچینو تشویق می‌شود به ایتالیا برود تا کار خود را با وسترن های اسپاگتی از نو شروع کند. کلیف خیلی آرام‌تر است، از آن دسته آدم‌هایی که سگش را تقریباً به همان اندازه که ریک دوست دارد دوست دارد و معنایش را حتی برای شخصی مثل بروس لی (مایک مو) که در واقع در یکی از شلوغ‌ترین جمعیت‌های فیلم با او می‌جنگد، می‌گوید. -صحنه های دلنشین لی تنها یکی از نام‌های آشنا در فیلم است، زیرا تارانتینو جهان پیرامون آثار تخیلی خود را با چهره‌های مشهور واقعی از استیو مک‌کوئین (دامیان لوئیس) تا جیمز استیسی (تیموتی اولیفانت) پر می‌کند.

البته، همانطور که بیشتر مردم می‌دانند، چهره‌های واقعی زندگی که در کنار ریک دالتون زندگی می‌کنند، بحث‌برانگیزترین شخصیت‌ها هستند - رومن پولانسکی (رافال زاویروشا) و شارون تیت (مارگو رابی). قبلاً در مورد خط محدود رابی چیزهای زیادی نوشته شده است، و به این دلیل است که تارانتینو تیت را به اندازه یک فرد به عنوان یک ایده نمی‌بیند - نگاهی اجمالی به شادی خوش‌بینانه هالیوود. چه او در حال رقصیدن در یک مهمانی در عمارت پلی‌بوی باشد یا برای تماشای خود در یک نمایش عمومی «خدمه ویران»، تقریباً هر بار که روی صفحه ظاهر می‌شود، می‌درخشد، که مخالف تشویش فزاینده دالتون است. و تارانتینو می‌داند که نمایش ستاره‌ای که می‌دانیم در دنیای واقعی از بین می‌رود، حس مالیخولیا و ترس را به کل تولید می‌افزاید، حتی زمانی که به صراحت درباره شارون تیت یا هیپی‌هایی که در Spahn Ranch هستند خبری نباشد.

بخش عمده ای از فیلم تارانتینو به گونه ای طراحی شده است که تصویری رویایی از تجارت سینما و زندگی در هالیوود در اواخر دهه 60 باشد. ده ها عکس از کلیف که ریک را در اطراف شهر می راند، دریافت می کنیم، واقعاً فقط برای نشان دادن طراحی شگفت انگیز تولید، ماشین های کلاسیک و انتخاب های موسیقی در رادیو. رویکرد تارانتینو و رابرت ریچاردسون، فیلمبردار چیره دست، فوق‌العاده دقیق تنظیم شده است، و با این حال، فیلم هرگز به خاطر واقع‌گرایی، زیبایی‌شناسی رویایی را از دست نمی‌دهد – ما در حال تماشای فیلمی هستیم که نه آنقدر درباره یک دوره، که درباره فیلم‌های آن دوران. این محیطی است که زمانی از واقعیت حذف شده است و زمانی را از طریق شیوه ای که فرهنگ سلبریتی ها و فیلم ها آن را بیشتر از تاریخ نویسان تعریف کرده اند به تصویر می کشد. این یک فیلم جذاب است که فقط باید در آن زندگی کرد، با صحنه‌های دیالوگ طولانی که برخی از طرفداران QT می‌گویند فاقد پاپ و زیپ بازی‌انگیزترین کار او هستند، اما با صحنه‌های شخصیت‌محور او در چیزی مانند «جکی براون» هماهنگ‌تر هستند.

مهمتر از همه، «روزی روزگاری… در هالیوود» اولین فیلم تارانتینو است که احساس می‌کند محصول یک کارگردان مسن‌تر است. تارانتینو سال‌ها مشکل‌ساز هالیوود بود و در سنین پایین این صنعت را بازتعریف کرد، اما «OUATIH» نمی‌توانست توسط تارانتینوی دهه 90 ساخته شود (یا حداقل، فیلمی بسیار متفاوت و بسیار بدتر می‌بود. ). تارانتینو را می توان دید که در دالتون منعکس شده است، کسی که به گذشته خود نگاه می کند و به آینده اش فکر می کند، هنوز هم می تواند از این واقعیت که او در کنار کارگردان «بچه رزماری» زندگی می کند هیجان زده شود و همچنین از کتابی که در حال خواندن درباره یک کتاب می خواند. قهرمان محو شدن چون خودش را در آن می بیند.

دی کاپریو به قدری انتخاب عالی برای دالتون است که نمی توان شخص دیگری را در این نقش تصور کرد. او همیشه کاریزمای کلاسیک هالیوودی داشته است، اما دالتون را با ترکیبی تند و زننده از اشتیاق و خوش بینی محو شده که اغلب با افزایش سن به وجود می‌آید آغشته می‌کند – مطمئناً او عاشق زندگی‌اش و معاشرت با دوستش است، اما وقتی به آینده فکر می‌کند عصبی است و نمی‌داند که آیا او چیزی را برای همیشه از دست نداده است این یکی از بهترین اجراهای اوست، اگرچه او آرگ است پیت فوق‌العاده در صدر قرار می‌گیرد، که بخشی از کارگردان «حرام‌زاده‌ها» را دریافت می‌کند که به بینندگان یادآوری می‌کند که او چقدر می‌تواند در متریال مناسب فوق‌العاده باشد. او سال هاست که اینقدر بازیگوش و کاریزماتیک نبوده است.

بسیاری از مردم قرار است روی پایان «روزی روزگاری در هالیوود» تمرکز کنند. لحظه ای که می بینیم فیلم به آگوست 1969 رسیده است و شارون تیت بسیار باردار است، هر کسی که حتی اطلاعات گذرا از تاریخ داشته باشد می داند چه چیزی در راه است. یا حداقل آنها فکر می کنند که دارند. چند سکانس پایانی یکی از تفرقه‌انگیزترین صحنه‌های سال خواهد بود، و من هنوز در حال بررسی اثربخشی آنها در مغز منتقد خودم هستم. بدون اینکه چیزی خراب کنم، تصویر نهایی که از بالای شخصیت‌هایش گرفته شده، تسخیر شده‌ام، تقریباً انگار خود تارانتینو عروسک‌گردانی است که با خلاقیت‌هایش خداحافظی می‌کند، همه در دیدی از واقعیت مبهم و تخیلی وجود دارند. با این حال، خشونتی که قبل از آن وجود دارد، کل فیلم را تهدید می کند (و برای برخی افراد اراده خواهد کرد). اگرچه ممکن است این نکته باشد - نابودی رویای Tinseltown که این ترکیبی از شخصیت های خیالی و واقعی را به داستان های هالیوود بازگرداند.

سریع و خشمگین: هابز و شاو

تاریخ ارسال : 1400/10/07

دیوید لیچ با کار خود در "جان ویک"، "بلوند اتمی" و "ددپول 2" ثابت کرده است که در برجسته کردن مجموعه مهارت های ستاره های اکشن ماهر است. او کمک کرد تا قاتل خاموش در کیانو ریوز، ماشین کشتار پنهان در شارلیز ترون، و ابرقهرمان خردمندی که رایان رینولدز برای ایفای نقشش به دنیا آمد، کشف شود.

دیوید لیچ در بیشتر زمان پخش خود، «ارائه‌های سریع و خشمگین: هابز و شاو» محصولی را ارائه می‌کند که از عنوان مضحک آن انتظار می‌رود. به هر حال، واقعاً مخاطبان اینجا برای چه هستند؟ آنها خواهان شوخی بین ستاره های جیسون استاتهام و دواین جانسون هستند؟ بررسی. می خواهند چند بار همدیگر را بزنند؟ بررسی. یک یا دو تعقیب و گریز ماشینی که فیزیک را به چالش می کشد خوب است؟ بررسی و بررسی کنید. فقط در یک سوم پایانی است که رقص مبارزه کمی بیش از حد نامنسجم می‌شود که متوجه می‌شوید به هیچ اتفاقی که در حال رخ دادن است توجهی نمی‌کنید و شروع می‌کنید به این که ای کاش به هابز و شاو داستانی داده می‌شد که کمی گوشت روی استخوان‌هایش بود. اما احتمالاً تا آن زمان اهمیتی نخواهید داد.

دیوید لیچ با کار خود در "جان ویک"، "بلوند اتمی" و "ددپول 2" ثابت کرده است که در برجسته کردن مجموعه مهارت های ستاره های اکشن ماهر است. او کمک کرد تا قاتل خاموش در کیانو ریوز، ماشین کشتار پنهان در شارلیز ترون، و ابرقهرمان خردمندی که رایان رینولدز برای ایفای نقشش به دنیا آمد، کشف شود. و بنابراین کاملا منطقی است که این فرانچایز "سریع و خشمگین" را به او بدهیم. لیچ که بر اساس فیلمنامه‌ای از کریس مورگان و درو پیرس کار می‌کند، وقت خود را برای تکیه بر نقاط قوت جانسون و استاتهام تلف نمی‌کند و فیلم را با یک جفت صحنه‌های دعوای intercut آغاز می‌کند که نشان می‌دهد طرفداران این دو چه علاقه‌ای به آن‌ها دارند. اینکه جانسون مردی را با سوزن خالکوبی کتک بزند و استاتهام کار را با بطری شامپاین انجام دهد بسیار ساده است، اما نوعی زیبایی در این سادگی وجود دارد. آه، بله، این بچه ها. من این بچه ها را می شناسم. من این بچه ها را دوست دارم. بیا یه لگد بزنیم

و برای مدت طولانی، «هابز و شاو» به این انتظارات اساسی عمل می کند. با توجه به اینکه برخی از فیلم‌های این فرنچایز تا حدی غافلگیرکننده شده‌اند، لیچ و شرکت آن را از نظر شخصیت و داستان محکم نگه می‌دارند. واقعاً فقط دو شخصیت اصلی جدید وجود دارد (به‌علاوه چند عکس از چهره‌های آشنا) که توسط ادریس البا و ونسا کربی به طرز شگفت‌انگیزی بازی می‌شوند. ستاره "The Wire" در نقش یک "سوپرمن سیاه" به نام بریکستون، عامل یک گروه زیرزمینی فناوری نظامی به نام Eteon، تهدیدهای فیزیکی را از خود بروز می دهد. او تلاش می‌کند ویروسی را که می‌تواند در عرض چند روز دنیا را از بین ببرد، به دست بیاورد، اما مامور MI6، هتی شاو (بله، خواهرش است) که کربی بازی می‌کند، ابتدا به آن مبتلا می‌شود و آن را به بدن خودش تزریق می‌کند. . این به این معنی است که او ساعتی از آلودگی های نابود کننده جهان است که در 72 ساعت از بین می رود. هابز و شاو مردان مناسبی برای جلوگیری از این اتفاق هستند.

یک رویکرد تقریبا مترونومیک برای ساعت اول «هابز و شاو» وجود دارد که در اجرای بدون چربی آن کاملاً تحسین برانگیز است. دعوا، دعوای کلامی، صحنه تعقیب و گریز، دعوا، کمی توضیح، توهین بیشتر به یکدیگر و غیره. مانند اکثر فیلم های اکشن عالی، ریتمی در آن وجود دارد و این سرعت توسط بازیگران درگیر به خوبی تنظیم می شود. جانسون و استاتهام سال‌ها پیش به سرگرم‌کننده‌ترین چیزهای این فرنچایز تبدیل شدند و می‌دانند چگونه به شخصیت‌های روی صفحه نمایش خود کاملاً متمایل شوند. به یک معنا، این یک کمدی قدیمی دهه 80 است، اما با تکنولوژی و حساسیت های مدرن. با این حال، لیچ و شرکت آنقدر باهوش هستند که بدانند روال بین دو نیروگاه برای دو ساعت کهنه می‌شود و بنابراین به آن‌ها البا و کربی می‌دهند تا انرژی را تغییر دهند. البا با دو مرد برجسته در بخش کاریزما هماهنگ می شود - کاری سخت - و سپس کربی تقریباً با فیلم کنار می رود. یک قطعه جالب در مورد اینکه چگونه هابز و شاو مدام به زنان در این فیلم روی می آورند تا آنها را نجات دهند، نوشته شود - از جمله مادام اثر ایزا گونزالس، تصویری کوتاه از هلن میرن در نقش دوباره مادر شاو، و یک شخصیت کلیدی در آخرین بازی که من برنده شدم. خراب نیست، اما من تحسین کردم که لیچ و کربی چقدر حاضر نشدند هتی را به شخصیتی که به راحتی می توانست تبدیل شود.

البته، چیزی که واقعاً می‌خواهید بدانید این است که آیا اوضاع به شکلی سرگرم‌کننده رونق می‌گیرد یا خیر. و اکثراً این کار را انجام می‌دهند، تا زمانی که قسمتی از رقص مبارزه - به خصوص در دو سکانس با چیزهای اضافی زیاد - کمی شلخته می‌شود. وقتی لیچ برای برجسته کردن مشتی که با فک وصل می‌شود کم نمی‌کند، لیچ عادت دارد که با دوربین و تدوین لرزان خود بیش فعال شود. مردم فیلم‌های «جان ویک» را به دلیل روان بودن طراحی‌های رقص دوست دارند، و من در اینجا آرزوی کمی از آن را داشتم، مخصوصاً در اوج. آخرین اکت «هابز و شاو» نیز تقریباً به صورت کمدی به درون مایه «خانوادگی» سری متمایل می‌شود، و هم بیش از حد بازی شده و هم توسعه نیافته است و ملودرام‌هایی را می‌سازد که به دست نیامده است. به صراحت بگویم، هیچ خطر عاطفی واقعی در یک سوم پایانی این فیلم وجود ندارد، و من بیشتر از بهترین های مجموعه "Fast Five"، "Furious 7" آن را بررسی کردم.

میدونم چی میگی "مخاطرات احساسی!؟!؟" در فرنچایزی که به طور فزاینده ای بیش از اکشن به علمی تخیلی تبدیل شده است؟ خنده‌دار است که آنها از بریکستون به عنوان سوپرمن سیاه و ترمیناتور یاد می‌کنند و نشان می‌دهند که سوزن این سریال چقدر به سمت فانتزی و علمی تخیلی فشار آورده است. اما حتی مسرگرمی‌های سطحی گریزان باید به چیزی بپیوندند، و محیط بی‌درخشش و اجرای ناقص سکانس‌های بزرگ آخر اینجا، من را بیشتر به یاد فیلم‌های کمتر «سریع و خشمگین» می‌اندازد.

Ad Astra

تاریخ ارسال : 1400/10/07

روی مک براید (پیت) باحال ترین مرد لباس فضایی است. در آینده ای نزدیک، زمانی که سفرهای فضایی رایج تر می شود، مک براید به عنوان فردی که BPM او هرگز از 80 بالاتر نمی رود، افسانه ای است، حتی زمانی که او مانند صحنه های اولیه به زمین سقوط می کند.

فیلم‌های علمی تخیلی متعددی درباره افرادی ساخته شده است که برای یافتن حقایق در درون خود باید به نقاط مختلف فضا می‌رفتند، اما هیچ‌کدام مانند «آد آسترا» استادانه جیمز گری نبود. از نظر موضوعی متراکم و از نظر بصری مجلل، «Ad Astra» ممکن است برای کسانی که به دنبال یک سواری هیجان انگیز اکشن/ماجراجویی هستند کارایی نداشته باشد - بیشتر «سولاریس» است تا «جاذبه» یا «مریخی» - اما در زیر سطح شگفت‌انگیز است و به عنوان یک بررسی عمل می‌کند. از مردانگی، تفسیری در مورد چگونگی تبدیل شدن ما به پدر، و حتی می توان آن را به عنوان جستجوی خدای غایب خواند. این یک داستان سرایی نادر و ظریف است که توسط یکی از بهترین اجراهای حرفه ای برد پیت و عناصر فنی قابل توجه در هر سطح تثبیت شده است. 

روی مک براید (پیت) باحال ترین مرد لباس فضایی است. در آینده ای نزدیک، زمانی که سفرهای فضایی رایج تر می شود، مک براید به عنوان فردی که BPM او هرگز از 80 بالاتر نمی رود، افسانه ای است، حتی زمانی که او مانند صحنه های اولیه به زمین سقوط می کند. علت آن شیرجه بهشتی از برجی که از زمین به فضا می رسد، یک موج برق است که کل سیاره را ویران می کند و هزاران نفر را می کشد. لباس‌های مسئول اکتشافات فضایی به مک‌براید اطلاع می‌دهند که منبع این موج را به یک دستگاه ضد ماده مستقر در نزدیکی نپتون ردیابی کرده‌اند، که اتفاقاً آخرین مکانی است که کسی از یک مأموریت معروف به نام پروژه لیما شنیده است. هدف آنها این بود که به دورترین نقطه منظومه شمسی ما بروند و به بقیه جهان نگاه کنند و در تلاش برای یافتن حیات هوشمند باشند. و اتفاقاً توسط پدر روی، اچ. کلیفورد مک براید (تامی لی جونز) کاپیتان شد. روی سال‌ها بر این باور بود که پدرش مرده است، اما اکنون نه تنها ممکن است زنده باشد بلکه پشت حمله به زمین باشد. او به مریخ فرستاده می‌شود تا با پدری که سال‌ها فکر می‌کرد مرده ارتباط برقرار کند، به این امید که پاسخ به آنها اجازه دهد مکان بین ستاره‌ای او را مشخص کنند.

بلایای زمینی که احتمالاً توسط خالق غایب ایجاد شده است زیرا جهان امید خود را از دست داده است - تمثیل مذهبی موجود در "Ad Astra" اگر به دنبال آن باشید کاملاً واضح است، اما هرگز به گونه ای برجسته نشده است که فوریت فیلم را از بین ببرد. داستان علمی تخیلی اغلب در مورد جستجوی معناست، اما این داستان به معنای واقعی کلمه داستان تلاش انسان برای یافتن کسی که او را آفریده و دریافت پاسخ هایی از جمله اینکه چرا ما را پشت سر گذاشته است را بیان می کند. سفر مک براید ابتدا او را به ماه می برد، که برای مدت کوتاهی به عنوان یک تله توریستی، کامل با مترو، و سپس به مریخ، که دورترین نقطه ای است که انسان مستعمره کرده است، می برد. مانند آخرین فیلم گری، "شهر گمشده "، عنصری وجود دارد که چگونه سفر و اکتشاف انسان را تغییر می دهد. قهرمانی که BPM عالی دارد، با ترک وسایل زندگی روزمره و خانه‌اش، و با افزایش خطرات ماجراجویی، نبض خود را بالا می‌برد. و گری هرگز صمیمیت انسانی داستان خود را از دست نمی دهد، ما را به POV مک براید متصل نگه می دارد، فقط آنچه را که او انجام می دهد را تجربه می کنیم و فقط می دانیم که چه می کند. نتیجه فیلمی است که با مضامینش هم بزرگ و هم عمیقا شخصی به نظر می رسد، که کار ساده ای نیست.

اشتباه نکنید، در حالی که این یک فیلم عمیقاً فلسفی است، عناصر اکشن سنتی و چیزهایی که در طول سفر مک براید نقش مهمی دارند نیز وجود دارد. مردم می میرند. مردم اشتباه می کنند. مردم خودخواه، ترسیده و حریص هستند. به نظر می رسد که برخورد مک براید با دیگران در طول سفرش، از جمله شخصیت هایی که دونالد ساترلند و روث نگا بازی می کنند، برای روشن کردن انسانیت درون او طراحی شده است. انسان کاملی که به زمین افتاده است با نزدیک شدن به خالق خود و دیدن نقص اطرافیانش ناقص می شود.

با همه اینها، پیت وزن عاطفی و فیزیکی را در یکی از ظریف ترین و برازنده ترین اجراهای دوران حرفه ای خود به دوش می کشد. بسیاری از کارگردانان از عظمت فضای اطرافش یا جزئیات سفر بین ستاره‌ای بیش از حد مجذوب می‌شدند، اما گری به دوربین اجازه می‌دهد تا روی چهره پیت بماند به گونه‌ای که هیچ کارگردان دیگری قبلاً چنین نکرده است، و این منجر به چیزی می‌شود که مسلماً وجود دارد. پیچیده ترین عملکرد پیت پیت در هر مرحله از انتخاب های نمایشی پرهیز می کند، اما در جهت دیگر نیز اشتباه نمی کند و مک براید را بیش از حد رواقی نمی کند. این یک عملکرد کاملاً کالیبره شده است. با کار او در اینجا و در "روزی روزگاری ... در هالیوود"، 2019 بهترین سال زندگی حرفه ای او است. آنها هر دو اجراهای کلاسیک فوری هستند، و به روش های کاملا متفاوت، محدوده دست کم گرفته شده او را به عنوان یک بازیگر نشان می دهند.

البته، مانند تمام فیلم‌های گری، کاردستی در اینجا درجه یک است. استفاده ظریف از رنگ در بخش‌های مختلف فیلم، از سیاه و سفید ماه گرفته تا قرمز زنگ‌زده مریخ و فراتر از آن، یک پالت بصری مسحورکننده ایجاد می‌کند، و فیلمبرداری هویت ون هویتما گاهی اوقات بازتاب کار او در «بین‌ستاره‌ای» است. در این که چگونه نماهای نزدیک شدید مسافران فضایی نقابدار را با وسعت فضا متعادل می کند. همچنین موسیقی مکس ریشتر بسیار مؤثر است که به نوعی در عین حال وهم آلود و در عین حال بزرگ است.