Pokémon Detective Pikachu

تاریخ ارسال : 1400/10/11

پیکاچو کارآگاه پوکمون می‌خواهد «چه کسی راجر رابیت را قاب کرده است؟» باشد. برای نسل جدید، اما اغلب بیشتر شبیه «لاک‌پشت‌های نینجا جهش یافته نوجوان II: راز تراوش» است.

پیکاچو کارآگاه پوکمون می‌خواهد «چه کسی راجر رابیت را قاب کرده است؟» باشد. برای نسل جدید، اما اغلب بیشتر شبیه «لاک‌پشت‌های نینجا جهش یافته نوجوان II: راز تراوش» است. فیلم ماجراجویی راب لترمن با ارجاع به دنیای پدیده بین‌المللی معروف به پوکمون، با یک پیش‌فرض هوشمندانه و جهان‌سازی جالب شروع می‌شود، اما پس از آن تسلیم مشکل رایج بلاک‌باستر مدرن می‌شود - کم عمق، CGI. -صدای سنگین برای نوار فوق‌العاده پایین ژانر اقتباسی بازی‌های ویدیویی - که از نظر فنی به دلیل اشتراک عناصر با یک بازی Nintendo DS 2016 است - این یکی بهتر از حد متوسط ​​ظاهر می‌شود، اما بعید است که کار کند مگر اینکه طرفدار وفادار همه چیز باشید. که پوکمون است. (مرتبط: دانش آموز کلاس چهارم من آن را دوست داشت.)

جاستیس اسمیت در نقش تیم گودمن، مرد جوانی که در حومه شهر رایم زندگی می کند، بازی می کند، مکانی که به الگویی برای زندگی مشترک انسان و پوکمون تبدیل شده است. سال‌ها، انسان‌ها با پوکمون‌ها همکاری می‌کردند و آنها را برای نبرد در میدان‌ها آموزش می‌دادند، اما مردی به نام هوارد کلیفورد (بیل نای) - استیو جابز از دنیای پوکمون - می‌خواست جایی که آزادی راحت‌تری برای این دو گونه وجود داشته باشد. وجود داشته باشد. بنابراین افرادی مانند ستوان پلیس هید یوشیدا (یک کن واتانابه ضایع شده باورنکردنی) و گزارشگر جوان لوسی استیونز (کاترین نیوتن) شرکای پوکمون دارند اما تاکیدی بر آموزش، مبارزه و غیره نیست. کلیفورد به پایان عمر خود نزدیک شده است و خواهد کرد. امپراتوری خود را به پسرش راجر (کریس گیر) واگذار می کند، که به نظر می رسد ممکن است به اندازه پدر پیر عزیز صلح طلب نباشد.

پس از مرگ پدر کارآگاه پلیس تیم در یک تصادف رانندگی، گودمن به شهر رایم می رود تا بفهمد دقیقا چه اتفاقی افتاده است. آنجاست که او با پیکاچو شریک تیم تلاقی می کند. بیشتر پوکمون ها به نظر می رسد که نام خود را با صدایی زیبا به انسان ها می گویند. بنابراین، مرد کوچک زرد به نظر می رسد که دارد به همه در شهر رایم - همه به جز تیم - تغییراتی از "پیکاچو" می گوید. وقتی پیکاچو با او صحبت می‌کند، تیم رایان رینولدز را می‌شنود که صداگذاری قوی و سرگرم‌کننده‌ای انجام می‌دهد، به خصوص در نیمه اول فیلم قبل از طرح داستان و CGI حتی آن را به هم می‌زند. تیم و پیکاچو باید معمای اتفاقی که برای پدر تیم رخ داده را حل کنند، که آنها را به تحقیقی در مورد آنچه که اساساً یک PED پوکمون به نام "R" است و دخالت یک پوکمون افسانه ای به نام میوتو هدایت می کند.

طراحی شهر رایم یکی از قوی‌ترین عناصر «پوکمون کارآگاه پیکاچو» است. با آسمان‌خراش‌های عظیمش با بیلبوردهای رنگارنگ که بر روی همه آن‌ها قرار گرفته‌اند، پژواک «بلید رانر» را دارد، در صورتی که همه شبیه‌سازها با موجودات نوازشگر جایگزین شوند. یکی از جالب‌ترین لذت‌هایی که با «کارآگاه پیکاچو» می‌توان داشت این است که وقتی تیم برای اولین بار به شهر رایم می‌رسد، تصاویر چشم‌گیر را تحسین می‌کند و می‌بیند که چگونه سازندگان فیلم اسطوره‌های پوکمون را در یک محیط شهری عظیم گنجانده‌اند. متأسفانه، بسیاری از موسیقی‌های پاپ بصری «کارآگاه پیکاچو» در وسط محو می‌شوند، زیرا بیشتر و بیشتر به دنباله‌های CGI و فلاش‌بک‌های سنگین توضیحی ارائه شده از طریق فناوری هولوگرام ارائه می‌شوند که ممکن است تنبل‌ترین تکنیک فیلمنامه‌نویسی سال باشد - هولوگرام‌های جادویی. که می تواند همه آنچه را که اتفاق افتاده به ما و شخصیت ها نشان دهد!

اینجا جایی است که ممکن است کسی وارد عمل شود و بگوید که من بیش از حد از فیلمی انتقاد می‌کنم که مسلماً توسط یک پوکمون به نام Psyduck دزدیده شده است، که اضطرابش باید کنترل شود وگرنه ممکن است منفجر شود (می‌توانم بگویم، رفیق). «کارآگاه پیکاچو» در آن منطقه خاکستری وجود دارد که می‌خواهد آنقدر جدی گرفته شود تا سؤالاتی درباره مضامین و داستان آن وجود داشته باشد، اما گاهی اوقات احساس می‌کند که می‌خواهد فقط برای بچه‌های کوچک سرگرم کننده باشد. در نتیجه، برای بچه ها کمی پیچیده است (دانش آموز کلاس دوم من کمی گیج شده بود) و برای بزرگسالان و نوجوانان خیلی کم عمق است که حتی روز بعد آن را به خاطر نمی آورند. «پوکمون کارآگاه پیکاچو» نوعی فیلم است که از چیزهایی مانند از دست دادن و بیگانگی به عنوان ابزارهای داستانی دستکاری استفاده می کند. این یک فیلمنامه فوق العاده کم عمق است، فیلمی که طنین موضوعی کمتری نسبت به اکثر کارتون های پوکمون ارائه می دهد.

البته، همه چیز از نظر فیلمنامه نویسی نمی تواند پیکسار باشد، اما وقتی طراحی به همان اندازه قوی است که در اینجا وجود دارد، ناامید کننده است که در نظر بگیریم نویسندگان چه کارهای کمی با این دنیا انجام می دهند. یکی از مفیدترین عناصر تماشای یک فیلم با فرزندانتان بحث در مورد موضوعات ارائه شده توسط فیلم و نحوه انتقال آنها توسط فیلم است، اما هر مکالمه ای با "کارآگاه پیکاچو" به تصاویر یا شخصیت هایی از Pokéverse برمی گردد که بچه های کوچک شما مشاهده کرده اند. خیلی زود در حاشیه شخصیت‌های انسانی و طرح اصلی به سادگی هرگز وزن یا شتابی ایجاد نمی‌کنند، و فیلم هرگز پس از صحنه‌ای با اجرای ضعیف که شامل زمین در حال حرکت است که واقعاً صدای بلند و آزاردهنده است (و CGI آنقدرها هم خوب به نظر نمی‌رسد، بهبود نمی‌یابد، به خصوص. در آن صحنه.

"Pokémon Detective Pikachu" تقریباً به عنوان پایه ای برای یک فرنچایز عمل می کند. اگر ضربه بخورد، و احتمالاً هم خواهد شد، در واقع مشتاقانه منتظر بازگشت به این دنیا هستم. حالا که جلوه های بصری تعریف شده اند و قوانین آن مشخص شده است با تشدید، شاید نویسندگان دفعه بعد به شخصیت‌هایشان - هم انسان و هم پوکمون - چیز جالب‌تری برای گفتن و انجام دادن بدهند. حالا که "همه آنها را جمع کرده اند" با آنها چه کار می کنند؟

Shazam

تاریخ ارسال : 1400/10/11

هر طرفدار مادام‌العمر ابرقهرمان‌ها در یک مقطع زمانی می‌خواسته یکی باشد - ناگهان قدرت‌های فوق‌العاده داشته باشد، با شیطان مبارزه کند، کاری را انجام دهد که انسان‌های معمولی نمی‌توانند انجام دهند.

هر طرفدار مادام‌العمر ابرقهرمان‌ها در یک مقطع زمانی می‌خواسته یکی باشد - ناگهان قدرت‌های فوق‌العاده داشته باشد، با شیطان مبارزه کند، کاری را انجام دهد که انسان‌های معمولی نمی‌توانند انجام دهند. این یک فانتزی است که مستقیماً توسط «شزم!» سرگرم می‌شود، همانطور که کارگردان، دیوید اف. سندبرگ، پیش‌فرض «بزرگ» را در دنیای سینمایی دی‌سی قرار می‌دهد که همچنان در حال گسترش و روشن‌تر شدن است. اما در حالی که "شزم!" مسخره‌تر (و تیره‌تر) از آن چیزی است که ممکن است به نظر برسد، شما آرزو می‌کنید که ای کاش ابرقهرمانش با جرقه‌ای کمی بیشتر می‌آمد.

قبل از قهرمانان و شرورانش، «شزم!» همه چیز در مورد خانواده است بیلی باتسون از آشر آنجل تمیزترین مزاحم‌کننده‌ای است که این روزها می‌توانید در فیلم‌ها پیدا کنید، با پلیس‌های فیلادلفیا شوخی می‌کند و باعث ایجاد غوغا برای مددکاران اجتماعی می‌شود. او به زودی توسط والدین رزا (مارتا میلانز) و ویکتور (کوپر اندروز) که خانواده موقتی حامی و بدجنسی دارند، از جمله دارلا (فیث هرمان) زودرس و یوجین (یان چن) معتاد به بازی های ویدیویی، به یک خانه پرورشی پذیرفته می شود. ). بیلی با فردی کنایه آمیز (جک دیلن گلیزر) که یکی از طرفداران فوق العاده دی سی است، یک اتاق مشترک دارد و حتی برخی از لوازم سوپرمن و بتمن را دارد. و با وجود عشقی که در اطرافش وجود دارد، بزرگترین هدف بیلی این است که از بین برود و مادر بیولوژیکی را پیدا کند که سال ها پیش او را رها کرده است. آمیختن درد بیلی با گرمای خانه جدیدش، «شزم!» پیام شیرینی در مورد نحوه انتخاب خانواده اطرافتان ایجاد می کند، برخلاف فیلم «دزدان مغازه» هیروکازو کوره ایدا که نامزد اسکار شده است.

ابرقدرت‌ها به‌طور تصادفی وارد زندگی بیلی می‌شوند، و «شزم» اینگونه است. بیلی در حالی که در مترو از دست قلدرهایی که فردی را انتخاب کرده بودند فرار می کند، به صخره ابدیت، لانه جادوگر شزم (جیمون هونسو) منتقل می شود. جادوگر رواقی و فوق‌العاده جدی قدرت خود را به بیلی منتقل می‌کند زیرا بیلی را «دل پاک» می‌بیند. وقتی بیلی نام جادوگر را می‌گوید، بیلی می‌تواند از یک نوجوان به یک قهرمان با ظاهر کلاسیک (زاکاری لوی) با اسپندکس قرمز، صاعقه‌ای درخشان بر روی سینه‌اش و شنل، تبدیل شود، بدون اینکه به یک سری قدرت‌هایی اشاره کنیم که بیلی با آن‌ها می‌شناسد. کمک فردی

با این حال، بیلی تنها نیست. دکتر تادئوس سیوانا (مارک استرانگ) دیوانه پس از تجربه انتخاب تصادفی خود به عنوان یک پسر جوان در یک سکانس آغازین بسیار چشمگیر که با یک تصادف رانندگی به پایان می رسد و او از خود متنفر است، راهی برای رسیدن به غار جادوگر پیدا کرده است. برادر و پدر دکتر سیوانا پس از ساختن پورتال خود (یکی از بسیاری از صحنه‌هایی که جلوه‌های ویژه در اینجا آس‌ها هستند)، هفت گناه مرگبار را که در لانه خفته بودند، آزاد می‌کند و هفت روح از حضور بزرگ غرغره‌مانند خود تغییر می‌کنند. شیطانی که دکتر سیوانا می تواند در چشم راست خود حمل کند. وقتی متوجه می‌شود که شخصی قدرت‌های مشابهی با خودش دارد، شروع به شکار Shazam می‌کند، بدون اینکه بداند Shazam در واقع یک پسر نوجوان است.

لوی نقش بسیار دشواری را ایفا می کند که یک تصویر واقعی از توسعه متوقف شده را بازی می کند و هر زمان که بیلی هویت Shazam را فعال می کند وانمود می کند که یک نوجوان است. او دقیقاً این کار را انجام نمی دهد - من مجبور شدم بیش از چند بار به خودم یادآوری کنم که او قرار است مانند یک نوجوان فکر کند و رفتار کند، به جای اینکه چگونه خود را به عنوان یک بزرگسال هیجان انگیز و خوشحال که صدایش به صدا در می آید نشان دهد. چهره توهین یا خطر. برخی از شوخی‌ها در مورد کشف خود Shazam جواب می‌دهند، و زمانی که او از شدت هیجان‌انگیز مارک استرانگ خارج می‌شود، تعادل کمیک قابل‌توجهی دارد. اما می توان دید اکشن و کمدی «شزم» چگونه است! اگر بیلی احساس می کرد یک ایده مشترک بین هر دو بازیگر است، بهتر کار می کند.

مانند اجرای لوی، «شزم!» سعی می کند با کمی اضافی بودن، جذابیت خود را جلب کند. زمانی که دکتر سیوانا به جلسه یک شرکت خانوادگی می رود، با کندن سرها به پایان می رسد. زمانی که قلدرها فردی را در مدرسه انتخاب می کنند، ابتدا او را با کامیون خود گیره می دهند و سپس آن را در مکانی غیرقانونی پارک می کنند. وقتی بیلی متوجه می شود که او در برابر گلوله شکست ناپذیر است، از دزدان فروشگاهی می خواهد که به صورت او شلیک کنند. این نگرشی است که نیمه اول سرگرم‌کننده، پرجمعیت و غیرقابل‌پیش‌بینی را ایجاد می‌کند - می‌توانید در طول یک لحظه پیوند خانواده‌ای به دنبال پاپ کورن بروید و به یک صحنه جادوگر فانتزی مرگبار-جدی بازگردید. اما این گواهی بر دامنه کارگردانی «آنابل: آفرینش» است که هیچ عنصری احساس نمی‌کند که بی‌موقع باشد، این که قرمز روشن هودی بیلی که برای پیش‌نمایش لباس ابرقهرمانی‌اش استفاده می‌شود، به همان اندازه که تاریکی وحشتناک، بخش قطعی پالت رنگ است. که دکتر سیوانا در هر صحنه ای با خود می آورد. وقتی همه چیز با هم مخلوط می شود، "شزم" را می سازند! به تعداد زیادی فیلم

اما یک کیفیت عمده وجود دارد که تقریباً «شزم!» را شکست می‌دهد، صرف نظر از اینکه برخی از داستان‌ها به تکرارهای قبلی شخصیت مربوط می‌شوند یا خیر. آیا هفت گناه کبیره تنها مواردی بودند که از rolodex شرور موجود بود؟ و چرا این موجودات شیطان خاکستری سبز تیره و تار که انگار کسی تجسم آنها را تمام نکرده است، اینقدر متعجب هستند؟ سپس قدرت‌های کسل‌کننده Shazam وجود دارد، اینکه او می‌تواند بسیار سریع بدود، قدرت فوق‌العاده داشته باشد، یا می‌تواند پرواز کند. "شزم!" تلاش می کند تا این خلأ را با خط داستانی «بزرگ» کشف‌شده بلوغ، و راهنمایی‌های موتورموت فردی در مورد چگونگی ابرقهرمان شدن، دور می‌زنیم، اما همه آن‌ها قبلاً مانند «ددپول 2» و «مرد عنکبوتی: به سوی دنیای عنکبوتی» بازی می‌کردند. آن جایی که فیلمنامه دیگری برای خودآگاهی قهرمانان انتظار خنده های بزرگ را دارد و در ازای آن فقط چند خنده دریافت می کند.

و تصادفی نیست با «کاپیتان مارول» اخیر که «شزم!» تا انتها نام رسمی برای ابرقهرمانش وجود ندارد، زیرا همه اینها به سردردی در تاریخ کمیک مربوط به نام اصلی او، کاپیتان مارول، و "کاپیتان مارول" مارول مربوط می شود. در اینجا، نام احمق یک ویژگی عمومی را برای یک ابرقهرمان برجسته می‌کند که برجسته‌ترین عنصرش هویت مخفی اوست - پسری که می‌خواهد مادر بیولوژیکی خود را تقریباً بیشتر از انجام کارهای ابرقهرمانی مناسب پیدا کند. او جانشینی است که دی سی می خواهد او را به عنوان یک فرد ضعیف معرفی کند. مراقب تعداد کوله‌پشتی‌های بتمن یا سوپرمن باشید که در مدرسه بیلی می‌بینید، یا وقتی نوبت به توصیف اینکه چه چیزی یک ابرقهرمان را می‌سازد، به قهرمان‌ها اشاره کنید. نام Shazam ممکن است عنوان باشد، اما حتی نت پایانی فیلم او را در حال نواختن کمانچه دوم می‌داند.

درباره آن عمل سوم – بخشی از دسیسه در «شزم!» در تماشای جوانی است که خیلی بهتر نمی‌داند یاد می‌گیرد از قدرت‌های خود برای خیر استفاده کند و نه فقط یوک‌یوک‌ها، مثل وقتی که Shazam برای نوک‌هایی که رعد و برق از انگشتانش بیرون می‌زند، ترفندهایی انجام می‌دهد. وقتی فیلم تایید می کند که چگونه دنباله ای در مورد همین خط داستانی برای شخصیت های جدید، "Shazam!" به همان اندازه که دوربین سندبرگ به دور یک قطعه صحنه نبرد تبدیل به کارناوال کریسمس می چرخد، به همان اندازه که به سواری اسکرامبلر متصل شده است. "شزم!" زمانی که باید افزایش یابد، سرعتش کاهش می‌یابد، و نشان می‌دهد که عملش کمتر از دیالوگ پرهیاهو بین خانواده موقت بیلی، یا لحظاتی که در آن دکتر سیوانا همه چیز را شرور می‌کند، الهام‌بخش‌تر است. رویارویی بزرگ بین دکتر سیوانا و شزم به‌ویژه به همان اندازه بی‌اهمیت است که وقتی کودکی در همان نزدیکی در حال شکستن چهره‌های اکشن بتمن و سوپرمن با هم نشان داده می‌شود، یکی از لحظات بصری کمیک آن نبرد نهایی.

با این حال، با «شزم» می‌توان لذت زیادی داشت. به عنوان یک کمدی درباره دردهای فزاینده ابرقهرمانی از یک شرکت کمیک که خود را از لحاظ سینمایی نیز کشف می کند. اما در حالی که این یک گام خوب به دور از دگرگونی‌های بی‌پرده قبلی‌های DC است، اما کاهش قابل‌توجهی در تخیل نسبت به «آکوامن» جیمز وان و نسخه ۲۰۰ میلیون دلاری خیال‌پردازی آن فیلم در حین بازی با اسباب‌بازی‌هایتان در استخر شنا است. از همتایان فوق العاده خود، «شزم!» با هدف و اهمیتش واضح‌تر است: این نسخه پرفروشی است که در مقابل یک کارتون صبح شنبه فرود می‌آید، تماشای یک جنگجوی صلیبی کهن الگوی شنل‌پوش است که روز را نجات می‌دهد. داستان بزرگ بعدی ابرقهرمانی به سینماها می آید.

John Wick 3

تاریخ ارسال : 1400/10/11

در «جان ویک: فصل 3 - پارابلوم» تعداد زیادی قسمت هیجان‌انگیز وجود دارد، اما لحظه‌ای از الهام واقعی – زمانی که می‌دانید در دست فیلم‌سازانی هستید که قصد خلق اثری هوشمندانه، سبک و شیک را دارند.

در «جان ویک: فصل 3 - پارابلوم» تعداد زیادی قسمت هیجان‌انگیز وجود دارد، اما لحظه‌ای از الهام واقعی – زمانی که می‌دانید در دست فیلم‌سازانی هستید که قصد خلق اثری هوشمندانه، سبک و شیک را دارند. بینایی - نسبتاً زود می آید. قهرمان ما، جان ویک قاتل (کیانو ریوز)، در کتابخانه عمومی نیویورک است تا یک کتاب بسیار خاص را پیدا کند که توسط یکی از تقریباً 11 میلیون نفری که در طی دو ساعت آینده تلاش می کنند او را بکشند قطع می شود. زمان صفحه نمایش در نهایت جان او را با استفاده از کتابی که در دست دارد به عنوان یک سلاح می کشد. این بخش عالی است، اما لحظه الهام واقعی زمانی فرا می رسد که او به عقب برمی گردد و کتاب را در قفسه ای که آن را پیدا کرده است جایگزین می کند. این جزئیات نه به این دلیل که خنده دار است، بلکه به این دلیل که کاملاً با شخصیت مطابقت دارد که اگر این کار را انجام نمی داد تقریباً عجیب می شد. در ژانری که بی شخصیتی بیش از هر زمان دیگری نام بازی است، مایه لذت است.

در «جان ویک» اصلی، ما با ویک آشنا شدیم، عضو سابق گروهی از قاتلان که به تازگی بیوه شده بود که توسط میز بالا وسواس قوانین اداره می‌شد، که وقتی پانک‌های متصل سگی را که به او رها شده بود را کشتند، دوباره وارد عمل شد. همسر مرحومش در «جان ویک: فصل 2»، او هنوز درگیر دنیایی بود که با موفقیت پشت سر گذاشته بود و در پایان، یکی از اعضای میز بالا را در حالی که در محوطه هتل کانتیننتال، مکانی که به عنوان مکان امن تعیین شده بود، کشت. زمینه برای کسانی که در تجارت قاتل هستند. این حرکت باعث می‌شود که او توسط میز بالا به عنوان «تکفیرکننده» شناخته شود - همه حقوق و امتیازات او سلب می‌شود و یک قرارداد آزاد برای یک نفر و همه با شروع بازپرداخت 14 میلیون دلار منعقد می‌شود - اگرچه همکار وینستون (ایان مک‌شین) ) یک ساعت شروع به او می کند، بخشی از روی دوستی و بخشی به نظر می رسد برای سرگرمی خودش.

مسلماً، این به آن اندازه که به نظر می‌رسد سخاوتمندانه نیست، زیرا به نظر می‌رسد که همه افراد در Wickiverse، حداقل آنهایی که نقش‌های سخنگو یا خونریزی دارند، خودشان یک قاتل هستند. نقشه ویک این است که راهی مراکش شود به امید اینکه رهبر مخفی میز بالا را ردیابی کند تا پیشنهادی شخصی برای جبران گناه بزرگ او ارائه دهد. اگرچه هیچ کس در سازمان قرار نیست هیچ کمکی به ویک ارائه دهد، او از چند نفر از گذشته خود کمک دریافت می کند - مربی سابقش (آنجلیکا هیوستون) و سوفیا (هالی بری)، یک قاتل زمانی که اکنون مدیریت می کند. شعبه مراکش از Continental و مدیون Wick برای لطف گذشته است. در حالی که او در حال تلاش برای پیدا کردن رئیس میز بالا و مبارزه با همه افراد حاضر است، یکی دیگر از اعضای سازمان، که تنها به عنوان داور (آسیا کیت دیلون) شناخته می‌شود، به نیویورک می‌آید تا همه چیز را مرتب کند و هم وینستون و هم را مجازات کند. Bowery King (Laurence Fishburne) برای جسارت کمک به ویک. برای کمک به انجام این کار، آنها از خدمات زیرو (مارک داکاسکوس)، یک آشپز سوشی با مجموعه ای بی پایان از نینجاهای مرگبار در خدمت او هستند، که همه آنها از امکان مبارزه با جان ویک افسانه ای سرگشته به نظر می رسند.

زمانی که فیلم اصلی «جان ویک» منتشر شد، تماشاگرانی که منتظر یک فیلم اکشن هول‌انگیز دیگر بودند، شوکه شدند و متوجه شدند که این یک اثر درخشان مرزی است که حاوی فیلم‌نامه‌ای هوشمندانه و خنده‌دار غیرمنتظره است، اجرای کیانو ریوز که در این راه با چیزهای عالی هم مرز بود. که به درستی از شخصیت منحصربه‌فرد او استفاده می‌کرد و سکانس‌های اکشن آنقدر شیک اجرا می‌شد که بینندگان را به یاد بهترین آثار استادان ژانری مانند والتر هیل، جان وو و لوک بسون می‌اندازد. به‌طور شگفت‌انگیزی، فیلم بعدی با دوبرابر کردن ضرب‌های اکشن و گسترش دنیای فیلم به روش‌های جذاب، توانست بیش از حد بالایی را که توسط نسخه قبلی تعیین شده بود، از بین ببرد. اگر "جان ویک" اصلی "مکس دیوانه" بود - اثری که فراتر از انتظارات بود و به یک کلاسیک فوری تبدیل شد - "جان ویک: فصل 2" "جنگجوی جاده" بود، اثری که از یک کار غیرممکن به اوج رسید. منبع و اقدام به بالا بردن آن کرد.

همانطور که مشخص است، «جان ویک 3» کاملاً «جاده خشم» مجموعه نیست، بلکه به راحتی «فراتر از رعد و برق» آن است، اثری از سینمای پاپ چنان شادمانه، هرچند وحشیانه، سرگرم‌کننده که از آن بیرون می‌آیید. از همسایگان مالتی پلکس خود به دلیل انجام ندادن تلاش مشابه، خشمگین تر است. مشکل در صحنه‌پردازی صحنه‌های اکشن نیست - کارگردان چاد استاهلسکی (بدل‌کار سابق که قسمت‌های قبلی را نیز کارگردانی کرد)، همراه با فیلمبردار دن لاستسن، و طراح تولید کوین کاوانا، مجموعه‌ای بی‌پایان از تصاویر و بدلکاران خیره‌کننده را به ما ارائه می‌دهند. ، با همه چیز از اسلحه و چاقو گرفته تا کتاب فوق الذکر و حتی یک اسب ویرانی به طرز باشکوهی به بار آورد. با این حال، جایی که فیلم کمی دچار مشکل می شود، این است که تلاش ها برای ساختن جهان بیشتر به اندازه فیلم های قبلی الهام گرفته نشده است. برای مثال، The Judicator ایده جالبی برای یک شخصیت به نظر می رسد، اما هیچ چیز از حضور آنها حاصل نمی شود - دیلون در مقایسه با شخصیت به یاد ماندنی فرنچایز قبلی، خوب است، اما کم رنگ است. بازیگرانی چون آدریان پالیکی و روبی رز بازی می کنند.

فیلم علاءالدین

تاریخ ارسال : 1400/10/11

در لحظه ای خودآگاه از لایو اکشن جدید «علاءالدین»، شخصیتی طرحی از سه شخصیت دیگر را در دست دارد. این طرح یک طراحی خطی است که به سبک انیمیشن موفق سال 1992 علاءالدین، اساس فیلمی که در حال تماشای آن هستید، انجام شده است

در لحظه ای خودآگاه از لایو اکشن جدید «علاءالدین»، شخصیتی طرحی از سه شخصیت دیگر را در دست دارد. این طرح یک طراحی خطی است که به سبک انیمیشن موفق سال 1992 علاءالدین، اساس فیلمی که در حال تماشای آن هستید، انجام شده است. ساده، سرگرم کننده و مستقیم است، بیشتر به دلپذیر بودن اهمیت می دهد تا "واقعی" به نظر برسد. بازسازی - به کارگردانی گای ریچی، با ویل اسمیت که نقش رابین ویلیامز فقید را در نقش The Genie بر عهده می گیرد - این اولویت ها را تغییر می دهد. این بدان معنا نیست که هرگز سرگرم کننده نیست، زیرا گاهی اوقات اینطور است - فقط به این دلیل است که اغلب چوبی، تکه تکه، پر پیچ و خم و به طور کلی فاقد الهام است. این یک فیل رقصنده یک فیلم است. این چند حرکت مناسب دارد، اما هرگز آن را سبک روی پا نمی‌دانید.

فیلم نوشته جان آگوست («ماهی بزرگ») و بازنویسی ریچی، با موسیقی و آهنگ‌های آلن منکن (و هاوارد اشمن فقید) به‌علاوه چند آهنگ اصلی که قرار است فیلم را برای اسکار بهترین آهنگ اورجینال واجد شرایط کند. تصویری عالی از مشاهدات جاش رابی، که خلاصه‌ای از این دوره از ویژگی‌های دیزنی و انیمیشن‌های کامپیوتری است: «استفاده از CGI برای تبدیل فیلم‌های متحرک رسا به راه‌اندازی مجدد فوتورئال، مانند استفاده از یک عصای جادویی برای ساختن توستر است.

این «علاءالدین» هنوز هم داستان خنده‌دار-عاطفی-الهام‌بخش یک «موش خیابان» فقیر است که یک چراغ جادو و یک فرش جادویی در اختیار می‌گیرد، یک جن بزرگ آبی را احضار می‌کند و برای به دست آوردن قلب یک آدم دست به طرحی می‌زند. شاهزاده خانم و جلوی وزیر شرور را بگیرید تا پادشاهی را از پدر قهرمان بدزدد. حداقل دو مورد بالقوه خوب و تا حدودی اصلی وجود دارد که از این بازسازی خارج شده و خود را اثبات می کنند. یکی داستان این است که چگونه جن با علاءالدین (منا مسعود) پیوند می زند و تلاش می کند تا آزادی خود را بدون زیر پا گذاشتن هیچ قانون جن/استادی تضمین کند. مورد دیگر درباره پرنسس، یاسمین (نائومی اسکات) است، که نه تنها یک فمینیست با روحیه است که از پنهان کردن خود به عنوان یک دهقان و معاشرت با مردم عادی لذت می‌برد، بلکه به نظر می‌رسد اگر در جهت درست به آن سوق داده شود، آماده دموکراسی نمایندگی است. با این حال، هیچ یک از اینها مجاز نیستند برای مدت طولانی در کانون توجه قرار گیرند. و این مایه شرمساری است، زیرا برخی از متقاعد کننده ترین (اگرچه نه پردرآمدترین) بازسازی فیلم های انیمیشن انیمیشنی که اخیراً از استودیوهای دیزنی بیرون آمده اند، از عناوین کمی کمتر محبوب (مانند «جنگل») خارج شده اند. کتاب»، «اژدهای پیت» و «مالفیسنت»، که «زیبای خفته» را از دیدگاه جادوگر بازگو می‌کند) و آثاری خلق کردند که بیشتر شبیه قطعات همراه، حتی براندازی بودند تا بازسازی.

این به قدری برده‌وار به راه شکسته می‌چسبد که وقتی از آن خارج می‌شود، انگار کل فیلم برای لحظه‌ای از اسارت فرار کرده است، مثل جن از چراغش. ویل اسمیت تنها ستاره بزرگ بازیگران است، بنابراین احتمالاً اعطای دستگاه کادربندی به او اجتناب ناپذیر بود (او یک دریانورد است که داستان علاءالدین را برای دو فرزند خردسالش تعریف می کند). وقتی از او خواسته نمی‌شود که بیشتر خط‌ها، جوک‌ها و موقعیت‌های واقعاً خوب نسخه 1992 را بازسازی کند - که احتمالاً 70 درصد از زمان نمایش فیلم اوست - او مهر خودش را روی نقش می‌گذارد.

اما فرصت‌ها کمیاب هستند، بنابراین وقتی اسمیت از متن مقدس دور می‌شود - عمدتاً در لحظات احساسی، و صحنه‌های کمدی وابسته به دیالوگ که در آن ریچی استعداد خود را در شوخی‌های هوشمندانه نشان می‌دهد - لحظات به یک صحنه متمایز تبدیل نمی‌شوند. کارایی. آن‌ها به نوعی در آنجا معلق می‌مانند و احساس می‌کنند با دلیل وجودی فیلم، یعنی جذب مردم به سالن‌های سینما با این وعده که همان چیزی را که قبلاً می‌دانستند دوستش دارند، اما کمی متفاوت است، ببینند.

همبازی های اسمیت با همین مشکل مواجه می شوند. مسعود انرژی کمیک مرده‌ای دارد که هر زمان که مجبور نباشد به سادگی لحظات نمادین همتای متحرک خود را بازسازی کند، می‌درخشد. دیتو نائومی اسکات در نقش پرنسس یاسمین، که دارای وقار و منزلتی است و نمی‌تواند از شماره اصلی‌اش خودداری کند - "Speechless"، آهنگی درباره خاموش کردن زنان توسط پدرسالار، نوشته دو مرد، "La La Land" و پاسک و پل، آهنگسازان «ایوان هنسن عزیز» احساس می‌کند که مانند یک درب در فیلم غرق شده‌اند. (البته انگیزه ترانه بسیار ارگانیک تر است و شاید اگر فیلم بر اساس آن ساخته می شد و یا بهتر بگویم داستان را روی او متمرکز می کرد، صادقانه و قدرتمند بود تا فرصت طلبانه.) بازی مروان کنزاری در نقش وزیر خیانتکار. جعفر به طرز چشمگیری از فیلم اصلی فاصله می گیرد. کنزاری سعی می‌کند چیزی نزدیک‌تر به یک ضدقهرمان بسازد تا یک آدم بد سنتی، و اگرچه در نهایت بیشتر یک ریف یا حس است تا یک شخصیت‌پردازی قوی (نوشته او را ناامید می‌کند، همانطور که هر شخصیتی این کار را انجام می‌دهد)، او واقعاً در قسمت دوم ترسناک است. نیم. بچه های کوچک از او می ترسند.

از شماره آغازین «شب‌های عربی» تا «دوستی مثل من»، «یک دنیای جدید» و فراتر از آن، بیشتر سکانس‌های اصلی یکسان هستند، اگرچه چند چرخش تازه به‌ویژه در نیم ساعت گذشته پراکنده شده‌اند. . این «علاءالدین» دو ساعت و هشت استدقیقه، 37 دقیقه بیشتر از نسخه اصلی. این نیز بخشی از یک روند در فیلم‌های تئاتری است: شاید متوسط ​​زمان‌های طولانی و فزاینده فیلم‌های پرفروش جلوه‌های ویژه پاسخی به شکایت از گرانی بیش از حد بلیت‌ها باشد، که در واقع راهی برای گفتن این است که دستمزدهای واقعی از آن زمان تا کنون افزایش قابل توجهی نداشته است. اوایل دهه 1970: یک فیلم طولانی تر = "در ازای پول خود بیشتر به دست آورید" و بنابراین بردن بچه ها، شاید حتی خریدن چیزی در غرفه امتیاز را توجیه می کند.

ساخت فیلم به طرز ناامیدکننده‌ای پیاده‌روی است: برخی نماهای ردیابی طولانی که با CGI دوخته شده‌اند، برخی صحنه‌های تعقیب و گریز «خطرناک» که توسط CGI تقویت شده‌اند، تعدادی اعداد موزیکال با شترمرغ‌ها و فیل‌ها، میمون‌ها و شترها، و غیره، همه CGI، و جن اسمیت که دور قاب می‌چرخد. بالاتنه و شانه‌های پهن و تقویت‌شده‌اش با CGI که ​​می‌چرخد، می‌چرخد و می‌بافد در حالی که دنباله‌ای از درخشش‌های عجیب ارزان‌قیمت را دنبال می‌کند. گزارش‌های اولیه حاکی از آن بود که فیلم قرار است به اتهامات بیگانه‌هراسی و نژادپرستی علیه فیلم اصلی بپردازد، اما شواهد زیادی وجود ندارد که نشان دهد سازندگان فیلم واقعاً خود را با آن آزار می‌دهند.

این کاملاً ممکن است که هیچ کس با دیدن این فیلم احساس نکند که چیزی گم شده است. به نظر می‌رسد تماشاگرانی که من آن را در یک پیش‌نمایش مخفیانه با آن‌ها دیدم، اندکی از آن لذت می‌برند، اگرچه در چنین شرایطی نمی‌توان فهمید که واقعاً فیلم برنده آن‌ها بوده یا این واقعیت که بلیت‌ها رایگان بوده‌اند. جدای از چند مبادله رفاقت جوکی-کمدی بین علاءالدین و جن، اکثر بیت هایی که به نظر می رسد بهترین کار را دارند از نسخه اصلی وارد شده اند.

همانطور که اغلب در مورد بازسازی‌های اخیر دیزنی اتفاق می‌افتد، به نظر می‌رسد این یکی هم به همان تصور غلطی پایبند است که بقیه صنعت فیلم را تحت تأثیر قرار می‌دهد، به خصوص در مورد ماجراهای علمی تخیلی، روایت‌های ابرقهرمانی و افسانه‌ها: اینکه اگر انیمیشن باشد، یعنی یک «کارتون»، به نوعی یک «فیلم واقعی» نیست، و بنابراین ارزش احترام خودکاری که به گران‌ترین و پرفروش‌ترین فیلم‌های سینمایی داده می‌شود، و برای افرادی که برای دیدن آن پول پرداخته‌اند اعتباربخش نیست. با توجه به اینکه این نوع فیلم‌ها چقدر به CGI وابسته هستند، همگی عجیب هستند، حتی وقتی می‌خواهند کوه‌ها و ساختمان‌ها و ببرها و طوطی‌های ساخته شده از یک و صفر را تا حد ممکن «واقعی» جلوه دهند. «علاءالدین» در نهایت واقعی‌تر از «جنگ ستارگان - اپیزود اول: تهدید شبح» نیست، که 20 سال قبل از آن اکران شد و تصاویر رایانه‌ای نسبتاً ناقصی دارد.

گودزیلا: پادشاه هیولاه

تاریخ ارسال : 1400/10/11

گودزیلا: پادشاه هیولاها حس شگفتی دارد. بعد از اینکه اواخر شب اکران را ترک کردم و نزدیک به ساعت یک بامداد وارد یک خیابان شهری تاریک شدم، می‌خواستم به جای مستقیم به جلو نگاه کنم

گودزیلا: پادشاه هیولاها حس شگفتی دارد. بعد از اینکه اواخر شب اکران را ترک کردم و نزدیک به ساعت یک بامداد وارد یک خیابان شهری تاریک شدم، می‌خواستم به جای مستقیم به جلو نگاه کنم، فقط در صورتی که گیدورا اژدهای سه سر یا رودان پتروداکتیل غول‌پیکر از ابرها فریاد می‌کشیدند. این همان چیزی نیست که بگوییم این یک فیلم عالی است. دور از آن است. اما خطاهای آن عمدتاً تحت عنوان عدم خروج از مسیر خود قرار می گیرد و نقص های آن با شکوه جبران می شود.

این فیلم به کارگردانی و نویسندگی مشترک مایکل دوگرتی ("کرامپوس")، پس از "گودزیلا" 2014 و "کنگ: جزیره جمجمه" در سال 2017 دنبال می شود. این داستان به عنوان بخشی از داستان‌های «جهان سینمایی مشترک» به سبک مارول و شرم‌آمیز است که به هم متصل می‌شوند و به سوی مجموعه‌ای از قله‌ها پیش می‌روند (اولین آنها «گودزیلا علیه کونگ» در سال 2020 است). قهرمانان انسانی بخشی از یک پروژه فوق سری به نام ابتکار Monarch هستند. این اسطوره گودزیلا و دیگر هیولاهای غول پیکری را که توسط استودیوهای توهو معروف شده اند، از جمله گیدورا، رودان، موترا و کینگ کنگ (یک مخلوق آمریکایی که در جهان ژاپن جمع شده است) به عنوان بخشی از اکوسیستم باستانی هیولاهای غول پیکر که مدت طولانی در خواب زمستانی هستند، دوباره تصور می کند. دایناسورها آن‌ها می‌توانند از طریق تونل‌هایی در مرکز سیاره به سرعت از یک نقطه به نقطه دیگر کره زمین سفر کنند (این همان چیزی است که به عنوان «نظریه زمین توخالی» شناخته می‌شود) و اکنون در پاسخ به تخریب محیط زیست توسط بشر از طریق آزمایش‌های اتمی، هسته‌ای ظهور می‌کنند. و تخلیه زباله های شیمیایی، استخراج معادن تخریب بالای کوه، و سایر حملات به زمین مادر.

این سریال آمریکایی که توسط هالیوود تامین می‌شود، بین‌المللی‌سازی عکس‌های گودزیلای اصلی استودیو توهو است، با بازیگران بین‌المللی مربوطه، که همگی نشان‌دهنده برداشت‌های متفاوتی از مشکل هیولا هستند، مانند آنچه هست. شخصیت‌های فیلم 2014 ظاهر می‌شوند، از جمله چند متخصص هیولا Monarch با بازی کن واتانابه و سالی هاوکینز، اما شخصیت‌های اصلی یک خانواده هسته‌ای از هم پاشیده هستند که از دو دانشمند پروژه Monarch، دکتر مارک و اما راسل (کایل چندلر) تشکیل شده‌اند. و ورا فارمیگا و دختر نوجوانشان مدیسون میلی بابی براون ستاره سریال Stranger Things. آنها چهارمین عضو خانواده خود، برادر بزرگتر مدیسون را، پنج سال قبل در جریان نبرد گودزیلا با MUTOها در سانفرانسیسکو از دست دادند و والدین در نهایت از هم جدا شدند. به زودی مشخص می شود که جدایی آنها به همان اندازه به دلیل غم و اندوه و یک اختلاف فلسفی در مورد نحوه برخورد با گودزیلا و امثال او بوده است - پدر فکر می کند همه آنها باید نابود شوند، در حالی که مادر معتقد است می توان آنها را از طریق یک دستگاه سونار ویژه که تقلید می کند دستکاری کرد.

پویایی آهنگ های نهنگ حداقل این برداشت ما از مادر است، اما همه افراد خانواده (و به طور ضمنی، همه افراد روی کره زمین) به شیوه ای قدرتمند عاطفی با مشکل هیولا برخورد می کنند، و برخی مخفیانه یا نه چندان مخفیانه در خود مخرب هستند. مقابله این گروه آشکارا مخرب توسط سرهنگ چارلز دنس، آلن جونا، کهنه سرباز سابق نیروهای ویژه بریتانیا که تبدیل به یک تروریست بوم گردی شده است، تعریف می شود. اگرچه ارتش ایالات متحده (به نمایندگی دریاسالار دیوید استرایترن استنز) اصرار دارد که جونا یک سودجوی جنگی است که به دنبال استخراج و فروش DNA هیولا به دولت های متخاصم است، یونا یک ایدئولوگ رادیکال است، یک معتقد واقعی که فکر می کند هیولاها مجازات گناهان بشریت علیه محیط زیست است و تلاش می کند تا هر چه بیشتر بیدار شود، بهتر است لاغر شدن گله انسان را تسریع بخشد. همانطور که در اوایل فیلم فاش شد (و همچنین در تمام تیزرها و تریلرها)، اما با برداشت یونا در مورد چیزها موافق است، و فعالانه در بیدار کردن موجودات شرکت می کند - از جمله Ghidorah، یک اژدهای رعد و برق که نشان دهنده تنها جدی است. تهدیدی برای موقعیت گودزیلا به عنوان شکارچی رئیس زمین توخالی.

یکی از جذابیت‌های فیلم نحوه برخورد با هیولاها به‌عنوان جلوه‌های ظاهری مسائل شخصی شخصیت‌ها است، در مواقعی مانند دوپلگانگرهای عظیم یا گولم‌ها که نشان دهنده غم و اندوه و آسیب آنها هستند. اما «پادشاه هیولاها» علاوه بر ابراز همدردی با دردهای شخصی که توسط افراد تجربه می‌شود، غمگین است برای مرگ نهایی خود تمدن بشری، که اگر محیط زیست خود را تغییر ندهیم، یک قطعیت علمی است. در طول یک قرن آینده یا بیشتر، بلافاصله شروع کنید.

جونا و اِما کاملاً صریح هستند (خیلی صریح؛ این یک فیلم پرحرف است در حالی که چیزها را منفجر نمی کند) در این عقیده که بشریت از طریق بی توجهی و طمع، در درام انقراض خود به تماشاگران تبدیل شده است - و ما نیز ممکن است ادامه دهید و با کمک گودزیلا، گیدورا و شرکت، کارها را تسریع کنید، زیرا این چیزی است که سیاره به آن نیاز دارد و انسان ها سزاوار آن هستند. اما حتی تمدن بشری را با یک ویروس و هیولاها را با "تب" مقایسه می کند که می تواند بیشتر آن را از بین ببرد و تعادل بیولوژیکی را بازگرداند. حتی یک جور گفتگوی فشرده TED در وسط فیلمنشان می دهد که هنگامی که هیولاها جنگ را تمام کردند و خرابه های یک شهر را ترک کردند، تشعشعاتی که از خود به جای می گذارند به عنوان یک شتاب دهنده بیولوژیکی عمل می کند و رشد سریع جانوران و گیاهان را فعال می کند که تمام بتن، شیشه و فولاد زمانی مهار یا نابود شده بودند.

اما با چه تعادل قیمتی؟ این سوال بزرگ است. Ghidorah بزرگ - یخ زده در دیواری از یخ در اعماق زیرزمینی در تأسیسات Monarch مستقر در قطب جنوب، و به نظر می رسد بزرگترین و بدترین تاسیسات هنری تمام دوران - این فیلم معادل تهدید در سطح انقراض است، بمب تب بر از طریق ویروس انسانی بسوزانید. دوگرتی و ارتش طراحان و افراد جلوه‌های ویژه‌اش کار بزرگی در ساختن گیدورا انجام می‌دهند که گویی او (آن؟) یک نیروی شیطانی باستانی و غیرقابل توقف است که نامش قلب را پر از ترس می‌کند، حتی او را به عنوان یک تهدید ولدمورت تصور می‌کند. اژدهایی که نمی‌توان نامش را به زبان آورد (او را هیولا صفر، سایه‌های بیمار صفر نیز می‌نامند) و تصویر واقعی‌اش باید تغییر یا تحریف شود، انگار که تصویر او دقیقاً به معنای احضار اوست. (گزیده‌ای از آثار هنری گذشته که گفته می‌شود گیدورا را به تصویر می‌کشند، شامل تابلوی ویلیام بلیک به نام اژدهای قرمز بزرگ و زنی با لباس آفتاب است، که در داستان‌های هانیبال لکتر نیز دیده می‌شود).

«گودزیلا» که در فرانچایز گرت ادواردز شروع به کار کرد، موفقیت بزرگ بین‌المللی بود، اما بینندگان را به دلیل شخصیت‌های مسطح و اکشن فیگور، پرده‌برداری دقیق و تقریباً «آرواره‌ها» از گودزیلا و دو شیء عظیم ناشناس زمینی (MUTOs) از هم جدا کرد. ) که او به دعوا پایان داد، و کمبود نسبی فیلم واقعی گودزیلا (حدود هفت دقیقه). این فیلم همچنین مرد بزرگ را در اکوسیستم بزرگتر گرگ ها و مارها و پرندگان و غیره قرار داد. بیشتر از آنچه انتظار داشتید در حماسه ی کایجو که در شهر کوبیده شده بود، عکس طبیعت داشت، تا جایی که نیمه انتظار تصاویری از ترنس مالیک از مزارع عسلی رنگ و شاید روایتی از گودزیلا ("آتش... آب... چرا درون من کشتی می گیری؟"). ترس (در میان کسانی که نسخه اصلی را دوست داشتند) و امیدها (در میان افرادی که از آن متنفر بودند) وجود داشت که فیلم‌های آینده کمتر تفنن‌های فلسفی و جوی ارائه کنند و فیلم‌های بیشتری از هیولاهای غول‌پیکر در حال کوبیدن تار از یکدیگر و دوره ویتنام وجود داشته باشد. قطعه «کنگ: جزیره جمجمه» به مقدار زیادی ارائه شد، میمون فوق‌العاده در حال حاضر را در برابر یک سری از غول‌های لاوکرافتی قرار داد که به نظر می‌رسید نیمه حشره و نیمه دیو هستند، و مطمئن شد که داستان پنج دقیقه بدون انفجار پیش نمی‌رود. از نمایش خشونت آمیز